Wat een machtige reis was dit.
Om 02:30 de wekker. Spullen de avond ervoor al klaar gelegd. Zie de week vooraf.
Om 3:10 vertrok ik met mijn vrouw, schoonvader, zwager en vriend naar de Stay-Ok in Den Burg. Wat geweldig dat deze vier, die mij enorm ondersteunen voor tijdens en na het lopen, zo vroeg met mij mee gingen.
Om 3:30 bloedprikken en wegen voor een voedingsonderzoek waar ik mij beschikbaar voor heb gesteld.
Even ontspannen voor de start…nou dat was er niet bij. Was nog meer gespannen dan mijn eerste marathon, wat nog maar 6 jaar geleden was. Spullen had ik in een doosje meegenomen en Pieter Mans pakte alles meteen mee en deed het in zijn fietstas. Ik hoefde helemaal niks te doen. Wat een geweldig vetrouwd gevoel gaf hij mij daardoor. Daardoor werd ik meteen een stukje meer ontspannen.
De andere lopers succes gewenst en we gingen toen naar de wielerbaan voor de start. We mochten niet alleen 2 ronden Texel lopen maar ook 2 ronden wielerbaan. Dat was omdat we niet door Oosterend zouden lopen in de nacht maar volledig over de dijk.
Om 4:35 was uiteindelijk de start. Op advies van Pieter zou ik een hoofdlamp niet nodig hebben en dat was ook zo. Had hem wel bij me. Op de wielerbaan was het een stukje goed donker maar net voldoende licht om de ketting die nog over de baan gespannen stond te ontwijken. Ik zag nog iemand eroverheen springen, je zal maar vallen en niet verder kunnen. (als Martien dit leest gaarne over twee jaar die ketting losmaken 😉 ) Langs het wielerparcours stond zelfs in de vroege ochtend Mikel Knippenberg, de rest van de dag zag ik hem op meerdere plaatsen ons aanmoedigen.
Na twee ronde wielerbaan ging we via het gras er vanaf en richting de Hoge Berg waar wijlen Jan Knippenberg begraven ligt. Even een blik naar rechts “tot vanmiddag”.
Wat heerlijk om de Hoge Berg andersom te mogen lopen, naar beneden. Dat zou 12 uur later minder zijn omhoog.
Al gauw liepen de 31 deelnemers en fietsbegeleiders in een lang lint van lichtjes richting de dijk. Wat een genot, ik ben nu echt een van de atleten die dit mag doen.
Na ongeveer 1,5 uur lopen tegen de wind in, zagen we al de vuurtoren. Niet naar kijken zei Pieter want het duurt nog lang voordat we daar zijn. Dat is inderdaad een nadeel van zo’n mooi overzichtelijk eiland. De herkenningspunten zie je al van ver en ver is het. In de vroege ochtend veel vogels horen ontwaken en de schapen en de lammeren stonden op de dijk waar we alleen de zwarte schimmen van zagen door het maanlicht, erg mooi.
Nog voordat we de bocht op de kop van Texel maakte werd ik eventjes uit mijn concentratie gehaald omdat ik me ergerde omdat iemand zich niet aan de wedstrijdregelementen hield (wel goed dat die iemand zijn excuus aanbood toen ik die inhaalde en na de finish tegenkwam) , later in de wedstrijd heb ik zelfs 60km en estafette lopers het wedstrijdregelement zien schenden. Later die dag zou ik bijna hun allemaal alsnog ingehaald hebben waar ik dan weer een kick van kreeg.
Het lange eentonige stuk over de dijk gehad en was in de buurt van de vuurtoren. Had nog even gehoopt mevrouw Knippenberg te zien maar het was nog erg vroeg natuurlijk.
Bijna 30km gehad. Nu gingen we 60km afwisseling tegemoet. Onverhard, verhard, duinen, slufter, bos, strand, zand, wind mee, wind tegen, hoog water, stukje heel smal strand waar op de terugweg nog eens een gigantisch grote groep supperters stonden en dat allemaal ook weer terug.
Inhouden op het strand was het belangrijkste advies. En dat deed ik ook. Op mijn eerste stuk strand moest ik eerst even zorgen dat ik wat lichter kon lopen. Gelukkig waren er niet veel mensen op het strand, en die er waren die waren net als ik gestoord, om zo vroeg zo lang te gaan lopen en wel wat gewend.
Alles flink omhoog zoals de strand opgangen heb ik wandelend gedaan om zo min mogelijk energie te verliezen.
De strandbocht richting de mokbaai was even zoeken en Albert, Steven en ik liepen toen even bij elkaar. Albert ging links en dacht de opgang te zien, ik door het midden via mijn gps en Steven hield rechts aan en hij zag de vlaggetjes als eerste die ons de juiste weg aanwees.
Wat mij ontzettend meeviel is dat ik pas nadat wij de vlaggetjes zagen de eerste 120km loper tegemoet zagen komen. Richting het wisselpunt had ik door dat ik toen al goed in de middenmoot liep en dan loop je terug en kom je andere lopers tegen waar ik tegenop kijk…daar loop ik allemaal voor. En dat bleef bijna ook zo. Voor het wisselpunt ook nog even mijn trainer Ed gesproken. Het mooie van ultralopen op deze bijzondere afstanden is dat iedereen zijn eigen reis ervaart maar het elkaar allemaal gunnen. We groeten en steunen elkaar allemaal, als we elkaar tegenkomen, door iets tegen elkaar te zeggen, al is het maar een simpel maar o ze gerespecteerd duimpje. Iedereen heeft zijn of haar strijd op zijn eigen manier maar wat hetzelfde is, is de afstand, parcours en weersomstandigheden.
Foto: Barend Verijzer
Het derde stuk strand ging beginnen. Aangegeven aan Pieter dat ik het nog meer rustiger aan zou doen op het strand dan op de heenweg vooral vanwegen de wind en het mullere zand (water stond gauw hoger).
Net na de bocht haalde Pascal van Norden samen met Huub van Noorden mij al in en Cees van der Land niet ver daar achter, tijdens hun 60km van Texel. Wat een tempo kunnen die mannen lopen.
Vanwege de tegenwind had ik mijn startnummer op me rug gedaan en dat gaf mij een bijkomend voordeel. de hele reis terug naar de vuurtoren heb ik ontelbaar veel schouderklopjes en aanmoedigingen gehad van 60km lopers. Op een gegeven moment passeerden groepjes met een tempo die ik vol kon houden om aan te sluiten. Helaas moest ik ze soms ook laten gaan door het hoge opkomende water links en het mulle hogere gelegen zand rechts. Gea Hut heeft me op het strand en de slufter ook een flink stuk geholpen. Onderweg bij de strandopgangen waar een parkeerplaats aanwezig was stond veel publiek. Omdat Carola van Tol, de trainer van mijn oude loopgroep DRV (Distance Runners Voorhout), debuteerde op haar eerste ultra had ik ook het geluk dat ze veel support mee had op het eiland die ik ook ken en zij hebben me onderweg op veel punten ook ondersteund. Nabij de Koog of eigenlijk ter hoogte van Ecomare zag ik mijn schoonfamilie staan en dat was ook erg fijn. Daar stond ook (weer) Ed van Beek en liep een stukje met me mee.
Foto: Steve Shaw
Door de wind en het zware 3e en 4e deel strand begon de vermoeidheid eerder op te komen dan verwacht maar dat komt mede door een berekeningsfout voor mijn voeding had gemaakt met de tijdsduur die ik zou hebben over deze laatste twee delen strand. Gelukkig heb ik als nood altijd gels bij me en kon ik daar op verder maar het ritme liep daardoor niet helemaal zoals gehoopt. Maar zoals je zou willen loopt een wedstrijd als deze (en vele andere) nooit, gelukkig weet ik dat en kan ik me tot op heden altijd redelijk goed aanpassen. Waar ik me in vergist had was dat strand deel 3 langer was dan mijn deel 2 en deel 4 was met nog zwaarder strand en kreeg ik ook nog een flinke hagelbui te verwerken.
Na 84km mocht ik eindelijk voor de laatste keer het strand af, heerlijk.
Alleen ik moest daarvoor eerst flink omhoog, maar wat nog vervelender was is dat je daarna meteen steil naar beneden omlaag mocht over de stenen. Moest me goed concentreren op het neerzetten van mijn voeten, rest ging heel hard en vanzelf.
Kort daarna kwam er weer een heuveltje omhoog waar ik Marcel Kemp zag , die mij geholpen heeft met een stuk over het strand, bij de auto met zijn ouders. Omdat ik geen stoel in de buurt zag gebruikte ik brutaal hun bijrijdersstoel om mijn regenpak uit te doen.Die had ik vanaf dat moment niet meer nodig en zou alleen maar in de weg zitten.
Pieter heeft mijn spullen gepakt en fietste weer verder mee door de slufter. Op de heenweg ging het nog wel voor hem om daar te fietsen maar nu moest hij ook nog eens uitkijken voor honderden 60km lopers. Op zich niet zo erg mits ik hetzelfde tempo of langzamer liep dan hun maar tot aan de vuurtoren haalde ik veel mensen in en dat betekende doortrappen voor Pieter, die ook al bijna 90km aan het fietsen was. Veel denken dat meefietsen makkelijk is maar probeer maar eens 12,5 uur op het tempo van de loper (nee niet een Keniaan of Pascal van Norden) te fietsen, je wordt er niet warm van. In de Slufter kwam ik ook een geweldige ultraloopster van België tegen, Veerle, vond het leuk dat ze er bij was en ik haar weer even gesproken had. Vorig jaar liep ze ook de 100 mijl in Sint Annen met mij.
De laatste heuvels naar de vuurtoren heb ik gewandeld want ik had sinds het 3e stuk strand en de tegenwind aardig wat energie verloren. Vanmorgen mijn stats bekeken en constateerde dat ik vanaf ongeveer 80km, ter hoogte van de Koog, mijn hartslag flink omhoog was gegaan.
Tot 80km was mijn hartslag rond de 120-135 (omslagpunt ligt op 148) maar daarna ruim boven de 160 en zelfs met flinke stukken 180-190. Dat maakte het mij ook allemaal zwaar en dus vermoeiend waardoor ik de emoties moeilijk de baas bleef maar ondanks dat, had ik nog altijd de focus om te finishen.
Een snelle tijd was misschien nog ter sprake tot het 2e stuk strand maar daarna wist ik dat het een veldslag zou worden en ik me puur en alleen de focus hield op finishen binnen de scherpe limiet van 13 uur.
Ik kan het me niet helemaal goed herinneren maar volgens mij hebben Ed en de vriendin van Pieter sinds de laatste strandopgang met mij meegefietst. Wat een luxe dat drie mensen mij hielpen om me naar die finish te begeleiden.
De strenge woorden van Ed waren wel nodig maar kwamen door als vervelend tijdens het lopen echter achteraf ben ik daar wel enorm blij om. Het blijft namelijk een feit dat hoe harder je loopt hoe eerder je bij de finish bent, zo simpel is het gewoon. Je kop doet alleen heel erg zijn best om het juist moeilijker te maken door te zeggen dat stoppen makkelijker is.
Ik haalde toen zelfs een paar 120km lopers in die het op dat moment nog zwaarder hadden dan mij.
Net na de vuurtoren was het weer erg druk met publiek wat erg leuk was en vlak daarna draaide we gelukkig met de wind in de rug.
Van de kanjers op de 60km die ik in kon halen in de slufter haalde er een flink aantal mij weer in op de dijk. Ik kreeg toen weer een aantal pittige momenten te verwerken.
Op ieder estafette wisselpunt zag ik mijn favoriete estafette team staan die mij ook ondertussen aanmoedigde. Ze liepen uiteindelijk zelfs een verbetering op hun pr van 5 minuten !
Vanaf nu probeerde ik op advies van Pieter en Ed te blijven lopen en niet te gaan wandelen maar had daar erg veel moeite mee. Er gebeurde iets met mijn lichaam waardoor ik buiten adem was en nou heb ik een ademtraining ondergaan en probeerde die ook toe te passen maar het was anders, vreemd gevoel.
Foto: Steve Shaw
Foto: Suze van der Salm
Om het nog even vervelender te maken kreeg ik opeens zo’n pijn in mijn voet, wreef, dat ik af en toe zelfs half hinkelend door liep. Mocht niet meer wandelen, maar het ging helaas niet. Over het dammetje na de laatste estafette wisselpunt hield ik het even niet meer en wilde me schoen uit doen maar probeerde het te overleven. Vlak voor Oosterend haalde Francois Fislijn mij in en steunde mij door te schreeuwen ” je wil het , je kan het, je wil het , je kan het ! “. Ik wist ook dat ik het wil en kan maar moest daar wel wat meer moeite voor doen dan ik gehoopt had. Aan de andere kant maakt dat deze zware editie, die ik heb meegemaakt, alleen maar mooier.
Het ging alleen maar pijnlijker worden en moest even mijn schoen losser maken. Mogelijk kwam het doordat mijn voet meer ging uitzetten dan ik verwacht had maar het gekke is dat het na ongeveer 105 km pas gebeurde. Ed en Pieter hielpen me met me veters maar hun handen waren zo koud dat het mij makkelijker af ging dan hun. Zonder enig vragen trok Pieter mij overeind. Ik hoefde gewoon echt niets te vragen aan hun, zelfs hier heb ik van geleerd en besefte ik wederom hoe gaaf het is om een ander aan zijn/haar doel te helpen.
Het losser maken heeft een heel klein beetje geholpen. Ik moet gewoon de resterende pijn verbannen uit me hoofd.
Vandaag, dinsdag 18 april, zag ik bij thuiskomst dat mijn enkel het nog steeds niet prettig vind en lekker blauw en dik begon te worden. Maar dat is naast de vermoeidheid het enig dus ik mag absoluut niet klagen en dat doe ik ook niet ondanks ik dat wel in de wedstrijd gedaan heb.
Ik had (lees: heb!) altijd respect voor de 120km Texel lopers toen ik de vorige twee edities de 60km liep. Ik moedig altijd iedereen aan maar hen in het bijzonder, wat gaaf dat je dat kan en mag. Nu ervaarde ik dat zelf. Een erg bijzonder gevoel gaf dat.
De reden waarom ik deze lange afstanden loop en het maximale, op een zo gezond mogelijke manier, er uit probeer te halen is er niet zomaar een en dat ga ik vast een keer delen met jullie.
Sinds de 24 uur van Steenbergen in 2016 heb ik hele mooie grote stappen gemaakt in het ultralopen en hoop er nog vele te gaan maken maar onderweg hoop ik anderen te kunnen helpen met hun doelen door mijn ervaringen te delen. Ik wil laten zien dat iedereen die dit echt wil, ook kan doen als er maar voldoende dedication en discipline is.
Foto: Steve Shaw
Wat duurde het lang voordat ik vanaf Oosterend in de haven kwam en dan voelen daar, na 110 km, zelfs met Hoka’s de kinderkopjes vervelend. Dan een bocht en een kort heuveltje. Nu hoeven we alleen nog maar een paar kilometer naar de Hoge Berg.
Op de Hoge Berg met nog 3 km te gaan ging bijna mijn lichtje echt uit omdat ik er toen echt bijna was. Ik zei tegen mijn begeleiders ” sorry maar ik hoor jullie even niet” en deed mijn muziek aan en zette de vaart (5:46/km) er weer in en wou zelfs zelf een stukje filmen met de camera die Pieter ook nog eens gebruikte naast de begeleiding.
Francois had me weliswaar ingehaald maar ik kwam langzamer weer dichterbij en toen ik halverwege de Hoge Berg was had ik nog even de gestoorde gedachte hem weer terug te kunnen pakken en gaf de camera terug aan Pieter en veranderde mijn vaart in een flink tempo (in de stats zag ik dat ik 5:11/km de laatste hele km kon uitpersen en de laatste resterende 490 meter een gemiddelde 4:52/km).
Natuurlijk lukte het me niet meer (ondanks het uiteindelijke verschil van 22 seconden op 121,5 km) om de man in te halen, die zo sterk is dat hij met de legend trail nog in de benen hier ook zeer sterk liep.
Foto: Steve Shaw
Foto: Suze van der Salm
Foto: Steve Shaw
Uiteindelijk finish ik mijn 120km Texel debuut op de 10e plaats in een tijd van 12:24:35
Foto: Steve Shaw
Bijna direct na de finish was ik nog dusdanig helder bij geest dat ik meteen aan Henri vroeg waar de tent voor het bloedprikken en het wegen was. Ik ben heel benieuwd naar de uitslag van dit onderzoek maar wat ik wel meteen constateerde dat ik maar 1kg verloren had in de 12,5 uur lopen. Dat besefte dat mij dat ik het het helemaal niet verkeerd heb gedaan. Hoe langer ik loop hoe minder puf ik in drinken op het eind meestal heb heeft Pieter voorkomen door me op de laatste 15 kilometer me er op aan te dringen te blijven drinken.
Nadat ik was gewogen en bloed had geprikt zag ik Joop Keizer met zijn Anke en hadden in de (winderige) kou bij de finish op me gewacht. Gelukkig heb ik ze nog even kunnen knuffelen, wat een fijne mensen zijn deze twee. Ze hadden zelfs een Texels biertje voor me meegnomen om het te vieren !
Naderhand hebben we nog even met elkaar een Skuumkop gedronken met wat heerlijke delicatessen die ik van Ilias mee gekregen had om het volbrengen van de 120km met elkaar te vieren.
Ik ben vast nog een hoop vergeten te delen en niet alle namen genoemd die me geholpen hebben maar ik ben iedereen die mij steunden met deze loopreis zeer dankbaar !
Vooral mijn vrouw Iris en mijn schoonfamilie die mij dagelijks ondersteunen om mijn dromen uit te laten komen.
Mijn zwager en fysiotherapeut David en zijn Paramedisch Centrum Valkenburg die mij zo graag helpt, aanmoedigt en zichtbaar trots op mij is op een manier dat ik zelf bijna niet kan geloven, hij laat mij eigenlijk beseffen dat wat ik presteer niet zomaar iets is.
Pieter Mans en zijn vriendin die vele kilometers met mij meefietste in de kou, hagel en tegen de wind in en daarnaast ook nog alles op alles zette om mij naar de finish te begeleiden.
Mijn trainer Ed van Beek, waar ik nog steeds erg trots op ben dat hij mij trainings schema’s en adviezen geeft, die misschien niet door anderen begrepen worden maar wel mij brengt waar ik naar toe wil en daar gaat het om.
De bedrijven Hammer Nutrition, Airmax, Ilias Delicatessen en de Schilderscombinatie die mij ondersteunen om mijn ultra doelen te verwezenlijken. En dan vergeet ik bijna mijn jongste held Niek te bedanken die al vanaf de start mij en de andere lopers met zijn grote koebel aan het aanmoedigen was, bedankt !
Binnenkort hoop ik een filmpje te kunnen maken van de opnames die Pieter heeft gemaakt zodat er ook een visueel beeld bij is van deze reis.
Iedereen bedankt voor de support, hulp en al de vele felicitaties en de foto’s die me toegezonden worden.
Ondanks dat deze droom is uitgekomen zal ik deze mooie loop op dit prachtige eiland met al haar facetten absoluut vaker willen doen maar ik ga ook nieuwe ultraloop dromen uit laten komen en daarvan zijn er al twee in progress.
Maar daarover later meer, nu eerst herstellen hiervan en heerlijk nagenieten.
Vlak hierna liep ik opeens op een officieel fietspad maar wel een hele leuke over/langs het erf van een boer.
Vincent Kalkman 